Tuesday, December 31, 2013

సమాధిపై ఆఖరి రాయి

 కుంభకోణం శతాబ్దాల చరిత్ర ఉన్న కాంగ్రెసు పార్టీకి చరమగీతమని చెప్పవచ్చుఆదర్శం అనే పేరునిదాని అర్ధాన్నీభయంకరంగా అనుభవంఅధికారంఅన్నిటికీ మించి విచక్షణవివేచన తెలిసిన నాయకులు భ్రష్టు పట్టించడానికి ఇది పరాకాష్ట.దేశంలో ఒక న్యాయాధిపతి జె.ఏ.పాటిల్ఒక మాజీ ప్రధాన కార్యదర్శి పి.సుబ్రహ్మణ్యం  కుంభకోణాన్ని పరిశీలించి ఇచ్చినరిపోర్టుని ఒక్కసారి చూద్దాం.
పూర్తిగా చదవండి 

Thursday, December 26, 2013

ఒక నేరం ఒక నిరూపణ

ఈ మధ్య మన దేశంలో రెండు అపురూపమైన సంఘటనలు జరిగాయి. శంకర రామన్‌ హత్యకేసులో అరెష్టయి నూరు రోజులు జైలులో ఉన్న కంచి పీఠాధిపతి జయేంద్ర సరస్వతీ స్వామి మీద నేరం రుజువు చేయలేకపోయారని పుదుచ్చేరి కోర్టు కేసు కొట్టివేసింది.
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, December 15, 2013

చీపురు రాజకీయం

చీపురుని ఎన్నికల గుర్తుగా ఉంచాలని ఆలోచించిన వారెవరో నిజంగా మహానుభావులు. ఇంతకంటే ఇంటి ముంగిట్లో, వీధుల్లో, గదుల్లో తిష్ట వేసుకు కూర్చునే సాధనం మరొకటి ఉండదు. దాని అవసరం లేని రోజూ, అవసరం లేని మనిషీ, అవసరం లేని సందర్భమూ ఉండదు. నిజానికి 'చీపురు'ని ఎన్నికల గుర్తు చేయగానే సగానికి సగం విజయం సాధించినట్టే లెక్క. అందునా ఈ మధ్య సమాజంలో చెత్త ఎక్కువయి, చెత్త రాజకీయాలు తల బొప్పి కట్టించే నేపధ్యంలో ఎలాంటి చీపురుతో ఈ చెత్తని బుట్టదాఖలు చెయ్యాలా అనే ఆలోచనతో దేశంలో చాలామంది జుత్తు పీక్కుంటున్నారు.
పూర్తిగా చదవండి

Monday, December 9, 2013

నల్ల సూర్యుని అస్తమయం

2003లో మా అబ్బాయి క్రికెట్‌ ప్రపంచ కప్పు ఆటలకు దక్షిణాఫ్రికా వెళ్లి వస్తూ నాకో బహుమతిని తెచ్చాడు. నెల్సన్‌ మండేలా ఆత్మకథ -ఎ లాంగ్‌ వాక్‌ టు ఫ్రీడమ్‌. "స్వాతంత్య్రానికి సుదీర్ఘ ప్రయాణం" దాదాపు తెనుగు సేత. అప్పటికి ఆత్మకథల మోజులో ఉన్న నేను -నా ఆత్మకథ రచనకు ఉపక్రమించబోతున్న నేను -వదలకుండా కొన్ని రోజులు చదివాను. చదివాక కొన్ని సంవత్సరాలు నన్ను వెంటాడిన పుస్తకం -కాదు -వెంటాడిన జీవితం మండేలాది. మండేలాకీ మన దేశానికీ దగ్గర బంధుత్వం ఉంది. మహాత్ముని అహింసాయుతమైన పోరాటాన్ని -శాంతియుత సమరాన్ని స్ఫూర్తిగా తీసుకున్న రెండో వ్యక్తి -నెల్సన్‌ మండేలా. మొదటి వ్యక్తి -మార్టిన్‌ లూధర్‌ కింగ్‌.
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, December 1, 2013

తాలిబన్ దేశభక్తి

నాకెప్పుడూ తాలిబన్ల మీద అమితమైన గౌరవం ఉంది. ఈ మాట వ్యంగ్యంగానో, వెక్కిరింతగానో అనడం లేదు. అజ్ఞానమో, సుజ్ఞానమో, ప్రాథమికమో, పాశవికమో -తాము నమ్మిన నిజాన్ని -మాయాబజారులో సియెస్సార్ మాటల్లో 'సిగ్గులేకుండా' ప్రదర్శించగల నిజాయితీ వారికుంది.
పూర్తిగా చదవండి

Tuesday, November 26, 2013

మనిషీ - మహాత్ముడూ

ఈ మధ్య నార్వే, స్వీడన్ దేశాలకు వెళ్ళాను. ఆ దేశాలలో పర్యటించేటపుడు నన్ను ఆకర్షించేది చుట్టూ కనిపించే భవనాలూ, కట్టడాలు కాదు. వాళ్ళ జీవన సరళి, వ్యక్తిత్వ వికాసం, సామాజిక శీలం.
పూర్తిగా చదవండి

Wednesday, November 13, 2013

ఎవడబ్బ సొమ్ము?

బస్సు చార్జీలు పెరిగాయి. సందేహం లేదు. సామాన్య మానవుడి జీవితం మీద ఇది గొడ్డలి పెట్టు. ఈ కారణంగా ఖర్చులు, నిత్యావసర వస్తువులు, ఇతర సంభారాల ధరలూ - అన్నీ పెరుగుతాయి.
ఇవాళ పేపర్లో ఒక సుందర దృశ్యాన్ని (ఫోటో)ని ప్రచురించారు. ఓ పార్టీ హర్తాళ్ చేస్తూ బస్సుని తాళ్ళతో లాగుతున్నారు. ఇది ఊహించిన, సబబైన నిరసన. కానీ దీనికి బాధ్యులు?
పూర్తిగా చదవండి

Friday, November 8, 2013

టాగోర్ నోబెల్ కి నూరేళ్ళు

చాలామందికి గుర్తుండకపోవచ్చు. భారతదేశంలో మొట్టమొదటి నోబెల్ బహుమతి సరిగ్గా నూరేళ్ళ కిందట - 1913లో విశ్వకవి రవీంద్రనాధ్ ఠాకూర్ అందుకున్నారు. నిజానికి యూరోపియన్ దేశాలకి చెందని రచయిత మొదటిసారిగా సాహిత్యపు బహుమతిని అందుకున్న మొదటి సందర్భం ఇదే. అటు తర్వాతే పెరల్ బక్, నయాపాల్ వంటివారిని నోబెల్ బహుమతి వరించింది. తూర్పుదేశాల ఆలోచనా స్రవంతిని, తాత్విక చింతననీ మరో 20 సంవత్సరాల ముందే పాశ్చాత్యులకు పరిచయం చేసి, వారిని నిశ్చేష్టులను చేసిన ఘనత మరొకరికి దక్కుతుంది. ఆయన స్వామి వివేకానంద. ఇద్దరూ భారతీయ సాంస్కృతిక పునరుజ్జీవనానికి ప్రతీకగా నిలిచిన బెంగాలు దేశస్థులు కావడం యాదృచ్చికం.
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, October 27, 2013

మళ్ళీ తాజ్

నేనూ మా ఆవిడా తాజ్‌మహల్‌ చూసి 51 సంవత్సరాలయింది. అప్పుడు ముగ్గురం కలిసి చూశాం. మేమిద్దరం, మా చేతిలో పదినెలల మా పెద్దబ్బాయి. అప్పుడే ఆలిండియా రేడియోలో చేరిన రోజులు. నా వయస్సు 24. మా ఆవిడ 22. ఢిల్లీ ట్రెయినింగ్‌కి పదిరోజులు పిలిచారు. ఢిల్లీ వెళ్లడం మా ఆవిడకి కొత్త. అప్పుడు నా జీతం 260 రూపాయలు (1963 మాట). అయితే అప్పటికే 'డాక్టర్‌ చక్రవర్తి' రాసి ఉన్నాను. కనుక కాస్త డబ్బు చేతిలో ఉన్న పరిస్థితి. మళ్లీ ఇలాంటి అవకాశం ఎప్పటికో? ఇద్దరం వెళ్లాలని నిశ్చయించుకున్నాం
పూర్తిగా చదవండి

Monday, October 21, 2013

అరాచకానికి ఎల్లలు

ఓ యింటిముందు రాలుగాయి కుర్రాళ్లు సీనారేకు డబ్బాలు మోగిస్తూ అల్లరి చేస్తున్నారు. ఇంట్లో ముసలాయన గుండె ఆ శబ్ధానికి రెపరెపలాడుతోంది. ఆపమంటే ఆగరని తెలుసు. రోజూ అదేవరస. ఏం చెయ్యాలి? ముసలాయన అఖండమైన మేధావి. బయటికి వచ్చి వాళ్లందరినీ పిలిచాడు. ముసలాయన్ని అనుమానంగా చూశారు కుర్రాళ్లు. ఆపమంటే రెచ్చిపోవడానికి సిద్ధంగా ఉన్నారు. కాని వాళ్లని ఆపమనలేదు. ''మీరెంతమంది?'' అన్నాడు.
పూర్తిగా చదవండి

Saturday, October 19, 2013

సరికొత్త దేవుడి కథ

మా పెద్దబ్బాయి చెన్నెలో ట్రావెల్స్‌ సంస్థని నడుపుతాడు. ప్రతీ రెండు మూడేళ్లకీ పాతబడిన, మరమ్మత్తుకి వచ్చిన కార్లని అమ్మి కొత్త కార్లని కొంటూంటాడు. కాని ఎన్ని ఏళ్ళయినా మార్చని, అమ్మని ఓ పాతకారుండేది. నాకు అర్థం కాలేదు. ''అన్నీ అమ్ముతున్నావు. దీన్ని ఎందుకు అమ్మవు?'' అన్నాను. మా అబ్బాయి నవ్వాడు. గర్వంగా సమాధానం చెప్పాడు. చెన్నైలో చీపాక్‌ గ్రౌండుకి ఒకసారి సచిన్‌ టెండూల్కర్‌ ఆ కారులో వెళ్లాడట. అది ఒక గొప్ప అనుభవానికి గుర్తు. ఈ కారు ఒక జ్ఞాపిక. అదీ 41 సంవత్సరాలుగా క్రికెట్‌ని ఆరాధిస్తున్న ఓ భక్తుడి తాదాత్మ్యం.
పూర్తిగా చదవండి..

Tuesday, October 8, 2013

అమ్మా కొడుకుల భాగోతం

వ్యాపార లావాదేవీలలో ఎప్పుడూ ముగ్గురుండాలి (రాజకీయం వ్యాపారమయి చాలాకాలమయింది). మొదట ఇద్దరు చర్చలు జరుపుతారు. మూడో వ్యక్తి ఆ చర్చలకి దూరంగా ఉంటాడు. తీరా నిర్ణయాలన్నీ జరిగిపోయాక -వాటిని ఆ మూడో వ్యక్తి వింటాడు. ఇందులో ఎవరికి నచ్చకపోయినా, కొత్త కిరికిరి పెట్టాలన్నా ఈ మూడో వ్యక్తికి వెసులుబాటు ఉంటుంది. అన్నీ తమకి అనుకూలంగా లేకపోతే ఆ ఒప్పందాన్ని గంగలో కలిపే అవకాశమూ అతనికే ఉంటుంది. అంటే ఏతా వాతా ఏ ఒప్పందానికయినా ఆఖరి నిర్ణయం దూరంగా నిలిచిన ఈ మూడో పెద్దమనిషిది.
 పూర్తిగా చదవండి 

Wednesday, October 2, 2013

క్రీడా క్షేత్రంలో కర్ణుడు

కురుక్షేత్రంలో కర్ణుడు అర్జనుడి బాణాలకు కూలిపోయాక - రణరంగంలో పాండవులు శ్రీకృష్ణుడు వెంటరాగా అతని దగ్గరకు వచ్చారు. "ఇదా నువ్వు సాధించదలచిన విజయం?" అంటూ ఎకసెక్కం చేశాడు ధర్మరాజు. కర్ణుడు చిరునవ్వుతో ఒక మాట అన్నాడు: "నేను జీవితమంతా అక్కరతో చెయ్యిజాచిన వాడిని లేదనకుండా ఆదుకున్నాను. జీవితమంతా ఒకే వ్యక్తితో (భార్యతో) జీవనం గడిపాను. జీవితంలో ఒక్కరికే (దుర్యోధనుడు) విధేయుడిగా జీవించాను. జీవితం ఆఖరి క్షణాలలో దేవుడిని తలుచుకోవడం లేదు. దేవుడే నా సమక్షంలో నిలబడ్డాడు. నాకన్న అదృష్టవంతుడు ఎవరుంటాడు?"
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, September 22, 2013

నూరేళ్ల సినిమా

నూరేళ్ల కిందట భారతీయ సినిమా మన దేశంలో అప్పటికి ఉన్న అన్ని పరిమితులనూ పుణికి పుచ్చుకుని పురుడుపోసుకుంది. ప్రపంచ సినిమాకు కలిసివచ్చిన అదృష్టం -సిమోన్‌ వాన్‌ స్టాంపర్‌, డి.డబ్ల్యూ. గ్రిఫిత్‌, చార్లీ చాప్లిన్‌ వంటి వైతాళికులు మనకి లేరు. అయితే మన అదృష్టం -చిత్తశుద్దీ, కర్తవ్య దీక్షాగల ఒక స్వాప్నికుడూ, కార్యసాధకుడూ మన సినిమాకి కలిసివచ్చారు. ఆయన దాదా సాహెబ్‌ ఫాల్కే. కదిలే ఫిలింల ఫ్రేములు దగ్గర్నుంచి, కెమెరా కవాటాల దగ్గర్నుంచి, ఎడిటింగు వరకూ ప్రతీదీ 'ఓం నమ:' అంటూ ఆద్యంతమూ పరిశీలించి ఒడుపుని సాధించిన మహానుభావుడు ఫాల్కే.
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, September 15, 2013

నేరము-శిక్ష

ఆ మధ్య అట్లాంటాలో ఓ మిత్రుడి ఇంట్లో ఉన్నాం నేనూ మా ఆవిడా. ఆయన రచయిత. ఆయన కూతురు చాలా అందమయినది. చురుకయినది. అయితే విపరీతమైన పెంకితనం. కాగా, ఏ కారణం చేతయినా తల్లిదండ్రులు పసిపిల్లల వొంటిమీద చెయ్యి వెయ్యరాదు -అనేది అమెరికాలో పెద్ద నిబంధన. ఆ విషయం స్కూలుకి వెళ్లిన తొలిరోజుల్లోనే పిల్లలకి చెప్తారట -అలాంటిదేదయినా జరిగితే ఫలానా నంబరుకి ఫోన్‌ చెయ్యమని. కనుక పిల్లలకి ఒక మొండి ధైర్యం వస్తుంది.
పూర్తిగా చదవండి

Monday, September 9, 2013

జైళ్లల్లో 'చిల్లర' దేవుళ్లు!

 మా చిన్నతనంలో ఎవరినయినా పరిచయం చేస్తూ ''ఈయన స్వాతంత్య్ర ఉద్యమంలో పాల్గొని జైలుకి వెళ్లారు'' అంటే దేవుళ్లని చూసినట్టు చూసేవాళ్లం. ఆనాడు అది అరుదైన త్యాగం. అప్పటి మహానాయకులంతా జైళ్లకి వెళ్లి వచ్చినవారే. తిలక్‌ జైల్లో 'భగవద్గీత' వ్యాఖ్యానం రాశారు
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, September 1, 2013

సంగీతానికి ఎల్లలున్నాయి

ఇద్దర్ని దర్శించుకోడానికే నేనూ, మా ఆవిడా చాలా సంవత్సరాల క్రితం వారణాశి వెళ్లాం. కాశీవిశ్వేశ్వరుడిని, భారత రత్న ఉస్తాద్‌ బిస్మిల్లా ఖాన్‌ని. ఇద్దరిముందూ సాష్టాంగపడి నమస్కారాలు చేశాం. బిస్మిల్లాఖాన్‌ కి అత్యంత శ్రద్ధాభక్తులతో శాలువా కప్పాను. లలిత కళలకీ ముస్లింలకీ అవినాభావ సంబంధం. చిత్రకళ, కవిత్వం, సంగీతం, అభిరుచి, అందం -అన్నింటిలోనూ వారికి ప్రథమ తాంబూలం. అది వారి గొప్ప అదృష్టం. సమాజంలో అందరికీ గొప్ప అవకాశం.
పూర్తిగా చదవండి

Monday, August 26, 2013

మాలతీ చందూర్ జ్నాపకాలు

నేను పుట్టిన పదేళ్ళకి ఆవిడ మొదటి కథ పుట్టింది. పేరు 'రవ్వల దుద్దులు '. ఏలూరులో ఆవిడ చిన్నతనం గడిచింది. తెలుగు భాషని డ్రాయింగు రూముల్లోకి తెచ్చిన కొవ్వలి లక్ష్మీ నరసింహారావుగారు, బంగారు మామని పరిచయం చేసిన కొనకళ్ళ వెంకట రత్నంగారు, ఎంకి - నాయుడు బావ సృష్టి కర్త నండూరు సుబ్బారావుగారు, 'బాలబంధు ' బి.వి.నరసింహారావుగారు మొదలైన వారు ఇంటికి తరచు వచ్చిపోతూండేవారు.
పూర్తిగా చదవండి

Monday, August 19, 2013

మళ్ళీ ఉల్లి

పేదవాడి జీవనాధారం ఉల్లిపాయ. మా చిన్నతనంలో మా అమ్మమ్మ పులుసిన చద్దన్నంలో కాస్త నూనె వేసి చేతికి చిన్న ఉల్లిపాయని ఇచ్చేది. ఇప్పటికీ తలుచుకున్నా మత్తెక్కించే ఆహారం అది. తెలంగాణాలలో ఇప్పటికీ బడుగుజీవులకు ముఖ్య ఆహారం గొడ్డుకారం. పచ్చి ఉల్లిపాయ, ఎండు మిరపకాయలు, ఉప్పు. ఇంతే.
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, August 11, 2013

టొమాటోలు - ఉల్లిపాయలూ

ఒక్కొక్కప్పుడు ఉద్యమాల వల్ల సాధించేవాటికన్నా ఉద్యమాల కారణంగా కలిసివచ్చే మేళ్లు -కొండొకచో రుచికరంగానూ, కడుపునింపేవిగానూ ఉంటాయి. అలాంటి సందర్భం -ఈ మధ్య చెన్నైలో కనిపించింది. అవేమిటి? టొమాటోలూ, ఉల్లిపాయలూ, అల్లం. ఎలాగో చెప్తాను. ఈ మధ్య ఉధృతంగా తెలుగుదేశంలో ఉద్యమం సాగుతోంది. ఎటునుంచీ లారీలూ, వాహనాలూ కదలడం లేదు.
పూర్తిగా చదవండి

Monday, August 5, 2013

గూండా రాజ్యం

 ఈ దేశంలో నిజాయితీ బొత్తిగా చెల్లని సరుకు. ముఖ్యంగా ఆఫీసర్ల నిజాయితీ పక్కలో బల్లెం. ఆ విషయం ఎరిగిన చాలామంది ఐయ్యేయస్‌ ఆఫీసర్లు దీపముండగానే యిల్లు చక్కబెట్టుకుంటున్నారు. పాపం, శ్రీలక్ష్మి, రాజగోపాల్‌ వంటివారు వీధినపడి, కొందరు జైళ్ళలో పడినా మొత్తానికి నిజాయితీని అటకెక్కించడం బాగా కిట్టుబాటవుతున్న సందర్భాలే కనిపిస్తున్నాయి.
పూర్తిగా చదవండి

Wednesday, July 31, 2013

కుక్కపిల్ల కథ

 అమెరికా నుంచి మా మిత్రుడొకాయన ఒక కార్టూన్‌ పంపించాడు. కార్టూన్‌ అంటే తెలియనివారికి -దృశ్యరూపమయిన వెక్కిరింత. దాని శీర్షిక 'ఇండియా రాజకీయాలు -మాధ్యమాల అద్భుత ప్రదర్శన'. ఒక పాత్రికేయుడు భారతీయ జనతా పార్టీ నాయకులు మోడీగారిని అడుగుతున్నాడు: ''అయ్యా, మీకే పండు ఇష్టం?'' అని. మోడీ క్లుప్తంగా 'ఆపిల్‌' అన్నారు. వెంటనే పెద్ద అక్షరాలతో టీవీ తెరనిండా ''తాజా వార్త!'' అనే అక్షరాలు. ఏమని? ''మోడీ మామిడిపళ్లని అసహ్యించుకుంటున్నారు!'' అని. వెంటనే కాంగ్రెస్‌ ప్రతినిధి ఒకాయన ఆవేశంగా కళ్లు పెద్దవి చేసి చెప్తున్నారు: ''ఇప్పటికైనా నా మాట నిజమని నమ్ముతారా? ఏపిల్‌ రంగునిబట్టి మీకేం అర్థమౌతోంది? మోడీకి రక్తదాహం! అందుకనే ఎర్రటి పండు ద్వారా ఆయన అసలు రంగు బయటపడింది!''
పూర్తిగా చదవండి 

Monday, July 22, 2013

ఒక ముగింపు

 ఇప్పటికీ నా ఫైళ్లలో రెండు పాతబడిన టెలిగ్రాంలు ఉన్నాయి. అవి మాసి, మూలలంట నలిగి ఉన్నాయి కాని అవి రెండూ నా జీవితంలో ఆకుపచ్చని జ్ఞాపకాలు. ఇప్పటికీ రెండు పెద్ద మలుపులకు అభిజ్ఞలవి. ఒకటి 54 సంవత్సరాల కిందట వచ్చినది. నాకు అంతర్విశ్వవిద్యాలయ నాటక రచనా పోటీల్లో నా ''అనంతం'' నాటికకు మొదటి బహుమతి వచ్చినట్లు ఢిల్లీ ఆకాశవాణి నుంచి వచ్చిన టెలిగ్రాం. రెండవది 51 సంవత్సరాల కిందట మా మామగారు పంపింది -నా పెద్ద కొడుకు పుట్టాడంటూ
 పూర్తిగా చదవండి

Monday, July 15, 2013

ANATOMY OF OLD AGE


                ‘Chamakam’ is a hymn dedicated to Rudra taken from the Yajurveda. It  is the second part of the text of Sri Rudram. The entire text confines itself urging  God for fulfillment of one’s wishes. And the wishes comprises of anything and everything that concerns a man’s life. It may look like splurge of extravagance. The repeated phrase at the end of every wish  -cha me- literally means “may this be granted to me’’. The list consists of endless desirables and necessary appurtenances for vedic rituals.
                It always makes one wonder  that a man craves for so many wishes at a mundane plane that, perhaps, makes even god doubt whether this fellow deserves any blessing at all. His yearning is so earthy and so naïve that it requires thousands of rebirths before he could ever think of any renunciation from his mortal plane. Be it as it may, one wish makes one sit erect and notice. It has no parallel anywhere in any religion of the world.  It is queer and even unthinkable for a while. The devotee asks the Lord and I quote: vriddim chame, vruddam chame. Give me prosperity and give me old age! Having asked almost all the things that makes his  life happy and enjoyable, he is anxious to court that stage when he learns to say ‘no’ to any. Old age is a station when a man learns to dissociate with several mundane pleasures or perhaps his age makes him stay away from all of them. He understands the wisdom of cutting the frills of an otherwise loaded life and eases into a stage when he is more happy now without them while it was the other way all through his life. While he is greedy in asking everything from the Lord, he also asks for the deliverance, a forethought when he can see the futility of them all. I will say this again, no other religion in the world, perhaps, craves for the negation of the wishes.
                There is a saying that ‘Only in India, a man grows old with dignity’. In any other culture you see the parent vying with his offspring to score a point or catch up with his age. How many times we hear the old laughing at the youngsters saying, “These kids! When will they grow? When will they learn!’’ That was what his elders must have been saying  at his young age.
An old parent wouldn’t mind walking a step behind his son. A grandfather gratefully accepts the helping shoulder of his grand daughter. Old age would not mind to compromise with things you don’t understand anymore. You are no more skeptical. You don’t mind failing. You take defeat in your stride. You don’t lose your face anymore to say ‘sorry’.
                You are resigned to certain truths for which you were fighting all your life, because you know that you are almost at the end of your journey. You don’t mind accepting your defeat in the hands of your grandson. In fact, you court defeat.  You would like to fail gladly. You are over-generous to a fault. In spite of being a person with self respect, you take rebuke in your stride.
                You know your days are counted. You don’t understand the  ways of the younger generation, nor do you care anymore. Sometimes, seeing the world stink around you and also knowing that you are helpless to sort it out, only one thought
gives you a solace. You will soon vacate this planet.
                Suddenly you find all the answers for the riddles you have been facing in life. Or perhaps, you don’t care to have the answers for all you know. How can this society be cleansed of corruption? What are the dangerous repercussions for this mad exploitation of this planet? You don’t care. Because you are not going to be there when those things happen.
                Is God there somewhere out there? What is life after death? You will soon know. For the time being, you start renouncing things around you and vacating the space. A small shriek startles you. A still moment soothes your nerves. You don’t mind things not happening around you. A calm morning, a cosy walk, a brief nap, a cup of hot tea, a silent evening, a soothing music and then a slow drift into sleep- it is a very gratifying day. You long for many more as long as you can help it.
                You are not sad anymore. You are resigned to the end. Because you cannot help it. Old age is a process when you slowly withdraw  all your faculties and becomes an island.
                It is a platform where you understand all the reasons for all your pitfalls, excuses you encountered for not taking certain chances, suddenly the light glows in your mind’s eye. But you know, after all, you are a trifle late. In fact you are late by a lifetime. You are anxious to impart your wisdom to the youngsters around you. They throw the pearls of wisdom saying that the thinking is archaic and outdated. You are angry? No, you smile. You pray God beseeching Him “vriddam chame’’to these kids!.You are as young as your faith, as old as your doubt; as young as your self confidence, as old as your fear; as young as your hope, as old as your despair.
                Old age is an opportunity to reminisce the strides made, chances swindled, bridges crossed, mistakes that could not be corrected, steps you have ascended. You are not answerable anymore. Nobody finds faults with you. Everybody can understand you. Even if they don’t, at least they will not say so on your face. They can excuse you. It will not make you angry. You will understand. Old age is a welcome compromise. A solace. A stage when you can peacefully, heartily and thankfully communicate with God.

                ‘’Chamakam’’, whoever conceived it, must have done it with utmost wisdom and humility. God, who might have been baffled for all the mundane wishes and indolence of His creation, this single wish will surely outbalance all the rest of them. Vriddam chame.

CAREERS FOR SALE!


                                            Gone are the days when a ‘guru’ used to impart knowledge to the student- free of charge, feeding him in his house for ten years at least. But education then was mere knowledge. Except for the functional application, it was never conceived as an instrument for living. Nor was it  a money spinning instrument as it is now. The society has travelled a long long way from the archaic education at ‘gurukulam’ as it was called then to corporate business enterprise.
We have any number of institutions mushrooming every day.Like fast food counters and take-aways with different recipes for instant consumption- you have all sort of courses for all sorts of careers for sale. You have packages for one year, one month courses for entrance examinations, refresher courses, special rank promotional courses, integrated  one year programme,  condesned course, class room programme, whole package, partial package, limited liability, guaranteed results, money-return schemes, hostel facilities etc.etc. These institutions have proven history of their achievements, testimonials from past students and parents, albums showing glowing faces of front runners, press clippings, video clippings, telephone numbers, addresses of those who are in lucrative posts earning four digit salaries eulogizing their achievements. You have dozens of photos of students appearing in newspapers day in and day out- showing their ranks in prominent digits. Hitherto only state toppers’ photos used to appear in papers. But today you have 1000 institutions and you have 5000 ranks with as many photos crowding the newspapers .The dailies in turn sell their advertisement packages. They will lure the parent- raising his blood pressure, itching him to gate crash into the institution with lots of money borrowed or mortgaging their properties, if need be. They scratch the last rupee from their kitty, going on fast for a noon, if necessary to see their son earn a place in their album- to start with.
                It is typical American salesmanship with all the jargon involved therein. In America-  the capitalists’ haven- they assure the outcome even before you lay hands on the product. You purchase two and take one free. Bring two students and gain a concession for the third. There is a special package- for instance- if you have 10 students from your village. The middle man can sell education as a collective package. There are money -back schemes. If your student is not in the top ten of the ranks as assured, your money will be returned forthwith. The fine print is- by which time you will be paying two times more than the promised refund amount by way of other expenses. It is like a sale of a kitchenware at Walmart. You take an article home, use it for ten days- for free- and return the article if you are not happy- for total pay back. All that  is required is  a very important instrument in your possession to put your ward in these schools. A cheque book. What does it mean? The seller is trying to impress you the authenticity of his product and his honesty to deserve your money.  
                Who could imagine these courses! You have IIT, IIT-JE, IIHT, CA-CPT, AIEEE,BITSAT, AIEEEQ,IITG- what does it mean? These institutions does not want to leave even the average  student also from their fold. They have any number of permutations and combinations. The parent- in spite of the poor standard of the  boy is lured into this mire. Why? The attraction is not your student and his education. It is your cheque book.
                The most lucrative business in today’s parlance is politics. You don’t need educational brilliance to become a politician. And a politician’s best investment is an educational institution. In Andhra Pradesh, practically there is no politician who does not own a college, school, junior college, college of nursing ,e-techno schools(whatever it means!) either directly or through proxy. Even film stars started tasting the smell of money.
                By trying to be prudent in not poking the corruption in Andhra Pradesh, here are a few market rates from a neighbouring state- Tamilnadu. For persons who does not qualify for direct entrance through the National entrance eligibility test, there is a price to enter these professional courses. The capitation fee for the managing quotas for Medical seat is 75 lakhs- not negotiable. For post graduation medical courses, it will be anything between 1.25 to 1.50 crores! For an engineering seat it is 20 lakhs. This is besides the usual term fee, building fee, library fee, laboratory fee, transport charges, building donation, sports fee- you name it.
                In Andhra Pradesh, at least in some castes, a medical graduate can draw grand dowry in marriage. If suppose that dowry is invested as the capitation fee to procure a seat, you have a full career to draw as much money as you want. You have a whole corporate world for any specialization. There is great adage in our culture. It says : ‘’vaidyo narayano Hari’’. In India, we don’t equate a doctor with god. We just call him ‘God’. Let one God in today’s corporate world recollect the names of two of his patients without seeing the case sheet. That is the fate of our gods. The present day doctor is busy reimbursing  his investment and disappear behind the corporate rigmarole. How else can he get back the huge investment he had made in his education? The Gods are for sale in this country.
                There are any number of dreams in the hearts of the hapless parents. They crave to see at least one boy from their family coming through this rut to become a money earner, so that the entire family can be rehabilitated. Their rupee is much more valuable and loaded than anybody’s.  It is an investment on the child. The institutions are delivering the result. Who is the victim? The poor child. We never heard of the words like ‘depression’ ‘suicide’ ‘counselling’ ‘hysteria’ in our days.

                It is time that these poor families- not the students- that require proper counseling to tell them- as we cannot stop these politicians running their corporate warehouses- that education cannot be purchased for a price. Competence cannot be sold across the counters. The hypocracy, deceit, plunder, intellectual tomfoolery is much more dangerous than the recent ‘Himalayan Tsunami’ whose ill effects are still reverberating across India. The incumbent tragedy is going to be much worse because- this is intellectual plunder with high stakes.

Sunday, July 14, 2013

నూకల జ్ఞాపకాలు

నూకల చిన సత్యనారాయణగారితో నాకు తేలికగా ఏభై సంవత్సరాల పరిచయం. అందుకు ముఖ్యకారణం ఆలిండియా రేడియో. ఆయన పాండిత్యానికీ, ప్రతిభకీ నాకూ పరోక్షమయిన బంధుత్వం ఉన్నదని తెలిశాక మా దగ్గరతనం మరింత పెరిగింది. ఆయన మా పినమామగారు -శ్రీపాద పినాకపాణిగారి శిష్యులు. నన్ను ఆప్యాయంగా 'అల్లుడు గారూ!' అని పిలిచిన కొద్దిమందిలో ఒకరు. గురువుని మించిన శిష్యుడనిపించుకున్న అదృష్టవంతులు. గురువుగారిలాగే పద్మభూషణులయారు. కాని గురువుగారు నడిచిన దారినే తొందరపడి పదేళ్లు ముందుగా సాగిపోయారు.
 పూర్తిగా చదవండి

Tuesday, July 9, 2013

వృద్ధాప్యానికి ఆహ్వానం

చమకం యజుర్వేదంలోని శ్రీరుద్రంలో ఒక భాగం. చమకం అంటే నాకెప్పుడూ చిన్న చూపే. కారణం కన్యాశుల్కం నాటకంలో గిరీశం. గిరీశం వెంకటేశంతో అంటాడు: ''మీ నాన్న ప్రతీ రోజూ దేవుడి ముందు కూర్చుని ఏం చేస్తాడనుకున్నావ్‌? ఓయి దేవుడా! నాకు సుఖమియ్యి. నా కోర్టు కేసు గెలిపించు. అల్లవాడి కొంపముంచు'' అంటూ దేవుడిని దేబిరిస్తాడు. 'చమే'అంటే 'నాకియ్యవయ్యా' అని అర్థం. నువ్వు కూడా నీక్కావలసినవన్నీ అడగొచ్చు. 'గేదె పెరుగూ చమే, చేగోడీ చమే' అని హితోపదేశం చేస్తాడు.
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, June 30, 2013

మూడో కన్ను

పర్యావరణం తల్లిలాంటిది. మనజీవితంలో ప్రతీ విషయానికీ పర్యావరణానికీ అతి దగ్గరి సంబంధం వుంది. హాయి అనిపించే చెట్టుగాలి దగ్గర్నుంచి, ఆహారం, పళ్లు, పుష్పాలు, కలప, ఔషదాలుఏదయినా, ఏమయినా మనిషి తన ధర్మానికి కట్టుబడి ప్రవర్తిస్తే ప్రకృతి అతనికి బాసట అవుతుంది, తోడయి నిలుస్తుంది.
పూర్తిగా చదవండి

Tuesday, June 25, 2013

విద్యా వ్యాపారం - 3

ఉద్యోగాలకోసం చదువులుసాగి, డిగ్రీలకు ఉద్యోగాలిచ్చే వ్యాపారం బ్రిటిష్ వారి ధర్మమాఅని ఆ రోజుల్లోనే మన దేశంలో ప్రారంభమయింది.. మనవాళ్లు మేధావులు. ఇప్పుడు చదువుల్నే వ్యాపారం చేసే బజార్లని విరివిగా, విశృంఖలంగా కొనసాగిస్తున్నారు.
పూర్తిగా చదవండి

Friday, June 21, 2013

EDUCATION IMBROGLIO-1: AN INTRIGUE AND FRENZY

It all started some 400 years back when a company of merchants from Britain- East India Company as they were later christened-landed in India to do trade in cotton, silk, indigo, dye, salt, saltpeter, tea and opium. In 1610 they built a factory at Machilipatnam and established a fort at Chennapattanam and thus the earliest influence of their language and reign started percolating on the Southern India. And slowly the reins of administration changed hands and an alien rule started prevailing in the country.
            Literature always reflect history perfunctorily and the authentic, logical traces of its influence can be seen in that great masterpiece of Telugu-  Kanyasulkam which was published in 1897. When Girisam, the anti-hero of the play arrives along with venkatesam, his student at Krishnarayapura Agraharam, his native village -Venkamma,  an uneducated housewife of Agnihotravadhanlu becomes fanciful and requests Girisam to talk with her son in English. This is not a mere curiosity or intrigue. Her instinct tells her that the vedic scholarship has already lost or loosing its face value and English education is slowly becoming the order of the day. Her husband groans complaining about the cost involved in making him study in the town, saying that he had learnt his vedic knowledge without spending a single paisa. Education was never a barter then nor was it a source for earning livelihood. The entire village was a macro family- each doing his chores as per the family tradition of each community. Agnihotravadhanlu agrees to host Gireesam, only because  he is conversant in English and he can get all the court papers translated into Telugu which are written English.
            Yet another youngster who was a witness to the awesome performance of Girisam and his ward was Karataka Sastry’s student. He is learning vedic literature from his teacher and presently gets floored by  English language. He abhors the archaic form of education and yearns to learn  English. Already  elsewhere the yearing to start learning as a source of earning started in all earnest. This is a very important breakthrough in a society where the language was always a medium of communication, not of  transaction. Venkamma instinctively sensed- as early as 1897- her son’s scholarship as a veritable means of livelihood while Agnihotravadhanlu was cleverly finding a functional use of the language.  This trend was 116 years old.
            In those days- all the court proceedings were invariably in English and anybody having any knowledge of English had a field day. The entire play was about the lawyers, courts, witnesses and small Brahmin families mortgaging their properties in the mire of court cases. Only two characters- significantly- were in a different focus because of their virtuosity of English language. One: pseudo-intellectual Girisam and the other: real scholar Saujanya raopantulu.
            That was a time when a marked transition was taking place when a foreign language and its need was  becoming imperative  in the day-to-day life. It was the beginning of the end of vernacular, that was losing its sheen and application. In the changed circumstances- Telugu had no place to earn a job and consequently one’s livelihood.  In fact, a ‘job’ and a qualificatioin to earn one was unthinkable until then. There was a rudimentary shift in the administrative set up, hitherto unheard of, wherein an employer-employee relationship, education aimed at careers, delivering work for a monetary return etc. came into vogue- It has all the trappings of a glorified slavery. Somebody will tell you what you should do. That somebody will decide your worth.He will decide your conduct rules. He will regulate your living conditions for a finanacial return and assured  living. Your job is to serve. Sounds more like bourgeois?  It has more acceptable, and respectable label called  ‘service’.  An altogether different and totally foreign culture started prevailing on the society.
             What is happening in these 12 decades? In 2013, a family whose bread earner is qualified to sell his educational abilities for a price in America, established himself with sizable returns, carefully planned to have children  born only in America so that they become natural American citizens by birth and since these children cannot communicate in their native tongue-Telugu-  their grandmother, who is in her early fifties is learning English nowadays to be able to converse with them! And this lady belong to yet another traditional Brahmin Agraharam- Gangalakurru. The metomorphasis is now total and irreversible. And what is more, they don’t regret. And they don’t even know that this is a matter of regret!
            What was an intrigue a century back has become a way of life- fine tuned, perfected and has become a money-earning vehicle. Why? Nobody bothered to develop the technical or professional knowhow and the functional application of regional languages in independent India in all these years. What was a need to adapt themselves to an alien way of life then, became a perfected nomenclature. Small countries like Korea and Palestine could do it successfully with foresight. There are not many Koreans in America as there are Indians.
            The first generation families who nervously groped for their livelihoods and ended in United States have by now developed roots that cannot be uprooted and the second generation is totally lost to American ethos. My own wife’s brother, who had three girls  married black people and settled there. Their lives are irreversible, relationships totally severed. There is a total dislocation of cultural bonds and the parents are helplessly caught in the changed juxtaposition.
            Yesterday- only yesterday- a five year old boy – my younger brother’s grandson -born and brought up in America was asking me as to how I happened to know his mother!
            This is the ‘cultural shock’ of the worst kind, but significantly only one side of the coin.   

                                                                               (to be continued….)

Sunday, June 16, 2013

విద్యా వ్యాపారం - 2

వ్యక్తిగతమైన, కేవలం కులం ప్రాతిపదికగా గల వృత్తుల నుంచి ఉద్యోగ వ్యవస్థవేపు క్రమంగా భారతదేశపు సమాజం పరిణామం చెందింది. ఉద్యోగం ద్వారా సంపాదించుకునే ఆదాయం, తద్వారా కుటుంబ నిర్వహ ణ, భవిష్యత్తులో కుటుంబ భద్రత -ఈ దిశగా ప్రయాణం చేసింది.
పూర్తిగా చదవండి

Wednesday, June 12, 2013

FOOT STEPS AND FOOTWEAR


Wisdom is the filtered genius of the empirical truths in a given period  of time. Bhagavad Geetha is the epitome of wisdom, not of a community, of a religion, of a nation- but of a civilization. It is a time tested treasure trove of knowledge - malleable, plastic and yet resilient and importantly  yields to interpretation of each period. Every scholar and religious head of every period interpreted the great text in each generation because of its time tested adaptability.
            Here is one edicts propounded by the great text. Yadyadacharati shresta tattadevetarojanaha, Sayat pramanamkurute lokastadanuvathate. Whatever the outstanding of the community does, the rest will follow. Whatever standard he sets, the world pursues.
            The 68th Pontiff of Kanchi Peetham Sri Chandrasekharendra Mahaswami was a  recluse, sanyasi- a seer who relinquished everything in life and yet he religiously used to observe all the rituals prescribed to the commonest of common man. Because he was the Shrestha and Jagadguru- the Supreme teacher of the community and he always led his community by precept.
            The common man looks up to his elders to get guided by what he is supposed to do or not supposed to do. The guru’s action is the unwritten law to him and a silent prescription to imbibe and follow. This is true of any rituals, chores, habits, fancies and even his way of thinking. Now, let us see the interesting flip side of this with regard to Christian Papacy.
                        Pope Benedict XVI Supreme Pontiff emeritus, the only Pope to step down in the history of Vatican in the last 600 years- had some peculiar things to readjust soon after his retirement, as it never happened before in its long chain of events. Besides many things, the Pope  has a tradition of using red shoes during the time of his exalted position of his office. But what about a Pope when he has retired? It never happened before. This is the first and only time. Hence, there is no precedent. So the Vatican asked him as to what he would wear? The signature red shoes of the papacy? For Pope Benedict also, this is an intriguing question, because he never knew the answer. He had to create one. He said, however that he would  manage with the handcrafted brown loafers gifted to him during his trip to Leon, Mexico in 2012. A loafer is a shoe shaped like moccasin with a flat heel. A person with humility and frugal living, his choice was very logical yet simple. But what he does not anticipate or foresee was a big avalanche that befell consequently.
            Since Pope chose to prefer the particular Mexican leatherware in his retirement, the business of Ackermans, a shoe company owned by Armando Martin Duefias- of Leon, Mexico jumped up by 30 percent! Martin Duefias is  the third generation cobbler  whose family made shoes and who gifted the loafers to the Pope, was thrilled at the endorsement of the great Pontiff for a small gesture he had done during his visit. Now the demand for brown loafers soured. He is receiving calls and emails from all over the world for shoes. Leon is virtually the  shoe capital of Mexico with 70 per cent of shoes made here since 400 years. The city is known for mining, emigration and strong Roman Catholicism. They have been doing this business for hundreds of years. The town- Leon does not simply make shoes, but worships them. Shoes are a way of life for Leonese. Martin says that people in Leon may not have more money, but they will surely have quality shoes. Even his wife gets the first pair of every shoe he makes.
            His mother, Demis Duefias took a master’s degree in theology and the family is very religious minded. His business- though with 56 employees, is still a family affair. His mother occupies the chair next to him on the floor just above the production line. She came up with this idea of delivering an appropriate gift to the visiting Pope of the highest quality footwear. And since Martin was then the president of the local shoe industry association, he had  little competition. They took  six months of trial and error  to arrive at a right design and colour. They didn’t want to compromise their character nor the signature of their company- but wanted to make a comfortable and elegant pair of shoes.
            When the retired Pope chose the particular moccasins, the entire  Catholic church made a beeline ordering  a pair or two of different colours of shoes. Every parishioner, every pastor is asking for the variety- which has now become a symbol and style.


            Now Martin is anxiously reaching the Vatican to study the shoe size and choices of Pope Francis, the reigning Pontiff. How much does he charge for this choicest variety? Normally his most popular  shoe costs $230, but this particular shoe? This is taking up with God. This is priceless.

Monday, June 10, 2013

విద్యా వ్యాపారం - 1

 విద్యా వ్యాపారం ఒక విషవృక్షం. దీనికి మూలాలు ఎక్కడో ఎప్పుడో పడ్డాయి. ఈ తరంలో ఉపాధికీ, మంచి జీవనానికీ, సంపాదనకీ, కులాల వికాసానికీ, భాష సర్వ నాశనం కావడానికీ, అన్నిటికీ మించి చదువులు కార్పొరేట్‌ వ్యాపారం కావడానికీ -అన్నిటికీ పునాదులు ఏర్పడి తేలికగా నూటపాతిక సంవత్సరాలయింది. ''అన్నీ మన వేదాల్లోనే ఉన్నాయిష!'' అని అనుకోవలసిన రోజులు. నాకు తెలిసింది, తెలిసినంత మట్టుకు విన్నవిస్తాను.
పూర్తిగా చదవండి

Tuesday, June 4, 2013

చట్టానికి కళ్లు లేవు

 మన దేశంలో చట్టానికి కళ్లు లేవు. కాని కాళ్లున్నాయి. కళ్ల ముందు జరిగిన సంఘటన ఆయినా ఎవరూ నోరెత్తరు. రాజధాని నగరం నడిబొడ్డులో ఒకాయన యిద్దర్ని రోడ్డు మధ్య నిలబెట్టి కారు ఆపి, తన మనుషుల్ని పిలిపించి చావగొట్టించడాన్ని- ఎంత లేదన్నా వందమంది చూసి వుండాలి. కాని మన పోలీసులకి ఫిర్యాదు కావాలి. దాని గురించి రిపోర్టు కావాలి. ఆ తర్వాత చర్య. ఈ ఆకృత్యాన్నిజరిపింది ఓ సినీ కధానాయకుడు.
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, May 26, 2013

మూడు 'చెప్పుల' కథలు

ఎన్‌.టి.రామారావు గారు 'దాన వీర శూర కర్ణ' మొదలైన చిత్రాలు చేసే రోజుల్లో చాలా బిజీ. నేనూ చాలా చిత్రాలకు రాసే రోజులు. రామారావుగారితో ఎప్పుడు చర్చలు జరపాలన్నా, కథ చెప్పాలన్నా, జరుగుతున్న కథకి సవరణలు వినిపించాలన్నా ఉదయం మూడు గంటలకు ఆయన దగ్గరకు వెళ్లాలి. బహుశా ఏ రెండుకో రెండున్నరకో లేచి, కాలకృత్యాలు తీర్చుకుని పట్టుపంచె కట్టుకుని ముందుగదిలో కూర్చునేవారు.
 పూర్తిగా చదవండి

Sunday, May 19, 2013

49 O

 నిన్నకాక మొన్న జరిగిన కర్ణాటక ఎన్నికలు ఎన్నో కొత్త విషయాల్ని చెప్పక చెప్తున్నాయి. ఇప్పటికే రాజకీయ నాయకులకీ, దేశానికీ అర్థమయ్యే విషయం -చదువుకున్న వాడి దగ్గర్నుంచి, మామూలు మనిషి వరకూ రాజకీయ పార్టీల నైచ్యాన్నీ, నమ్మకద్రోహాన్నీ, అవినీతినీ, బుకాయింపునీ, నిరంకుశత్వాన్నీ, గూండాయిజాన్నీ, దోపిడీని, రంకుతనాన్ని గమనిస్తున్నారని, అసహ్యించు కుంటున్నారని. అవకాశం వచ్చినప్పుడల్లా స్పష్టంగా తమ అసహ్యాన్నీ, అసహనాన్నీ ప్రకటిస్తున్నారని
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, May 12, 2013

వందేళ్ల సినిమాకి వందనాలు

సినిమా తెరకెక్కి వందేళ్లయింది. నేను సినిమాకెక్కి ఏభై యేళ్లయింది. 1913లో దాదా సాహెబ్‌ ఫాల్కే 'రాజ హరిశ్చంద్ర' మొదటి చిత్రం. 1963లో 'డాక్టర్‌ చక్రవర్తి' నా మొదటి చిత్రం. సినిమాతో నా బంధుత్వాన్ని చెప్పడాని కే, చెప్పడం వరకే ఈ విషయం.నేను సినిమాలో తొలిపాఠాలు నేర్చుకున్న రోజుల్లో -సినిమా బాగా ఆడడానికి ఏయే హంగులు ఉండాలో ఎవరూ ప్రసస్తంగానయి నా మాట్లాడిన గుర్తులేదు. వ్యాపారపరంగా ఏ సినిమా డబ్బు చేసుకుంటుందో కూడా చెప్పిన గుర్తు లేదుపూర్తిగా చదవండి

Monday, May 6, 2013

వరాల వెల్లువ

వరం అర్హతతో వచ్చేదికాదు. సాధించుకుంటే దక్కేది కాదు. అప్పనంగా కొట్టేసేది. అది దేవుడయినా, యజమాని అయినా, నాయకుడయినా -ఆయన ఇష్టప్రకారం ఇచ్చేది. దాని పరిమితి ఎదుటివాడి దయా దాక్షిణ్యం. హిరణ్యకశిపుడు చావులేని వరం అడిగాడు. ''అది కుదరదు. ఎలా చావకూడదనుకున్నావో చెప్పు'' అన్నాడు బ్రహ్మదేవుడు
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, April 28, 2013

మేధావి అస్తమయం

గొప్ప గాయకుడు, కవి, రచయిత, మిత్రుడు -యివన్నీ నేలబారు విశ్లేషణలు. ప్రతివాది భయంకర శ్రీనివాసాచార్యులు (పి.బి.శ్రీనివాస్‌)కి యివేవీ సరిపోవు. ఇవన్నీ ఎవరయినా సాధించగలిగినవి. సాధిస్తున్నవీను. ఆయన బ్రతుకు రహస్యం తెలిసిన మనిషి. ఆద్యంతమూ జీవించిన మనిషి. ఆ మధ్య చాలా జబ్బుపడి కోలుకున్నారు. నేను నా నలభైయ్యేళ్ల పరిచయంలో ఏనాడూ ఆయన నిస్పృహతో, నిరాశతో, నిస్సత్తువతో, దైన్యతతో ఉండగా చూడలేదు. ఎప్పుడూ ఆనందంగా -ఎదుటివాడిలో మంచిని గుర్తిస్తూ, కీర్తిస్తూ జీవించిన యోగి. అదీ ఆయన ఆరోగ్య రహస్యం.
పూర్తిగా చదవండి 

Monday, April 22, 2013

మరో తెలుగు పీఠాధిపతి

భారతీయ జ్ఞానపీఠ పురస్కారం మన దేశస్థాయిలో నోబెల్‌ బహుమతి లాంటిది. జాతీయస్థాయిలో అన్ని భారతీయ భాషలలోనూ ఉత్తమ రచయితగా నిలిచి జ్ఞానపీఠాన్ని అధిరోహించడం -తెలుగు దేశానికి, తెలుగు రచయితకి ఇది మూడవసారి. 1970లో కవిసామ్రాట్‌ విశ్వనాధ సత్యనారాయణకు 'రామాయణ కల్పవృక్షం' రచనకు బహుమతి లభించింది. 1988లో పద్మభూషణ్‌ సి.నారాయణ రెడ్డిగారికి ''విశ్వంభర'' రచనకిగాను జ్ఞానపీఠ పురస్కారం దక్కింది. ఇప్పుడు రావూరి భరద్వాజకు -వారు రచించిన ''పాకుడురాళ్లు'' నవలకి.
పూర్తిగా చదవండి

Tuesday, April 16, 2013

ఒక ఆలోచన - ఒక మీమాంస

 గొప్పగా మాట్లాడేవారంతా గొప్ప వక్తలు కారు. అలాగే గొప్ప వక్తలంతా గొప్ప విషయాలను మాట్లా డనక్కరలేదు. రెండో నిజానికి గొప్ప ఉదాహరణ -మన రాజకీయ నాయకులు. మరో అనర్థమైన ఉదాహరణ హిట్లర్‌. జాతిని ఊపి ఉర్రూతలూగించి -తన దౌష్ట్యాన్ని అంత గొప్పగా సబబనిపించేలాగ మాట్లాడే వక్త బహు శా మానవ చరిత్రలో మరొకరు లేరేమో.
 పూర్తిగా చదవండి

Monday, April 8, 2013

వింతమనిషి - కొంత నవ్వూ

అమెరికాలో ప్రిన్స్‌టన్‌ విశ్వవిద్యాలయం కులపతికి అర్ధరాత్రి ఫోన్‌ వచ్చింది. అటునుంచి ఓ వ్యక్తి ఆతృతగా అడుగుతున్నాడు: ''112 మెర్సన్‌ స్ట్రీట్‌కి ఎటువెళ్లాలో చెప్పగలరా?'' అని. ఆ ప్రశ్నని వినగానే ఈ కులపతి దిగ్గునలేచి కూర్చున్నాడు. ''బాబూ, మీరెవరో తెలీదు కాని -ఇంత అర్ధరాత్రి అంత పెద్దాయన్ని ఎందుకు డిస్టర్బ్‌ చేస్తారు?'' అన్నాడు
పూర్తిగా చదవండి 

Sunday, March 31, 2013

’పెంట’ రాజకీయాలు

 మేముండే అపార్టుమెంటులో 12 కుటుంబాలున్నాయి. ఆరు కుటుంబాలు ఒకవేపు, మరో ఆరు మరొకవే పు. మా ఇంటి పక్కనే మరో అపార్టుమెంటు. ఈ కుటుంబాలు -ఎవరో తెలీదుకాని -వారిలో ఒకరు తమ చెత్తని పక్క అపార్టుమెంటు గోడదగ్గర వేస్తారు. కొన్నాళ్లకి వారి కాలువల్లో నీరు నిలిచిపోతుంది. వారు తగాదాకి వస్తారు. వేసేది ఎవరు?
 పూర్తిగా చదవండి

Sunday, March 24, 2013

సంజయ విషాద యోగం

భారత దేశం జాలిగుండె గల దేశం. దయకీ, కరుణకీ, ఆర్ధ్రతకీ, జాలికీ పెట్టింది పేరు. నిన్నకాక మొన్న తీహార్‌లో ఆత్మహత్య చేసుకున్న -ఢిల్లీ అమ్మాయిని ఘోరంగా మానభంగం చేసి చంపిన ఘనులలో ఒకడయిన రాంసింగ్‌ బతికి -17 సంవత్సరాల తర్వాత ఉరిశిక్ష విధిస్తే -అతని పట్ల 2030లో జాలి చూపే గుండె, కన్నీళ్లు పెట్టుకునే దయార్ధ్ర హృదయులు ఉంటారు. రాజీవ్‌ గాంధీతో పాటు ఏమీ నేరం చెయ్యని 18 మంది చచ్చిపోయినా -నళిని మీద సానుభూతి చూపే సోనియా కూతుళ్లూ, హంతకుల్ని ఉరితీయకూడదని ఒక రాష్ట్ర శాసనసభ తీర్మానం ఇందుకు సాక్ష్యం. మనది ఖర్మభూమి.
పూర్తిగా చదవండి

Monday, March 18, 2013

అవ్యవస్థకు ఆవలిగట్టు

ఇలాంటి సమస్యలు మరే దేశంలోనూ వచ్చి వుండవు. ఒక మంత్రి పోలీసు ఆఫీసర్ని హత్య చేయించాడు. ముఖ్యమంత్రి ముఖం చాటుచేసుకున్నాడు. ఆ మంత్రి పేరు రాజాభయ్యా. ఉత్తరప్రదేశ్‌లో పేరు మోసిన గూండా.
ఒక పోలీసాఫీసరు గారి తనయుడు ఒక జర్మన్‌ మహిళని రేప్‌ చేశాడు. కోర్టు అతనికి ఏడేళ్లు శిక్షని విధించింది. అతని బాబు ఒరిస్సాలో డైరెక్టరు జనరల్‌ ఆఫ్‌ పోలీసు. కుర్రాడు అమ్మని చూడడానికి బెయిల్‌ కోరాడు. కోర్టు ఆరు నెలల తర్వాత ఇచ్చింది.
పూర్తిగా చదవండి

Monday, March 11, 2013

దోశెలా..దోషులా!?

  అందుకే వంటొచ్చిన మంత్రుల్ని కేంద్రంలో ఉంచడం చాలా తెలివైన పని అని సోనియా గాంధీగారికి తెలుసు. తెలంగాణా గురించి ఎంతమంది ఎన్నిసార్లు అడిగినా గులాం నబీ అజాద్‌ కానీ, వీరప్ప మొయిలీ కానీ -సరైన సమాధానం కాదుకదా, తృప్తికరమైన సమాధానం చెప్పలేకపోయారు. కాని ఇప్పటి ఆంధ్రప్రదేశ్‌ వ్యవహారాల ప్రతినిధి వయలార్‌ రవిగారు కళ్లకు కట్టినట్లు, నోటికి అందేటట్టు -ఆ సమస్యని వివరించారు. 'తెలంగాణా సమస్య అంటే దోశె వెయ్యడమంత తేలికకాదు' అని శెలెవిచ్చారు.
పూర్తిగా చదవండి 

Monday, March 4, 2013

దేవుడూ-చేగోడీలూ

మిత్రులూ, ప్రముఖ రచయితా ఇచ్చాపురపు జగన్నాధరావుగారు ప్రతీరోజూ ఏదో కథో, జోకో ఇంటర్నెట్‌లో పంపుతూంటారు. అదీ మా బంధుత్వం. ఈ కథ నలుగురూ వినవలసినది.
ఓ కుర్రాడికి దేవుడిని చూడాలనిపించింది. దేవుడున్న చోటుకి వెళ్లాలంటే చాలా దూరం కదా? కనుక అమ్మ ఇచ్చిన చేగోడీల పొట్లాన్నీ, స్కూలుకి తీసుకెళ్లే మంచినీళ్ల సీసానీ పట్టుకుని బయలుదేరాడు.
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, February 24, 2013

మృత్యువు

మృత్యువు జీవితాన్ని అడిగిందట: నన్ను చూసి అందరూ అసహ్యించుకుంటారు. భయపడతారు. కాని నిన్ను ప్రేమిస్తారేం? -అని. జీవితం సమాధానం చెప్పింది: ''ఎందుకంటే నేను అందమయిన అబద్ధాన్ని. నువ్వు తప్పనిసరయిన, బాధాకరమైన నిజానివి'' అని.
నా కాలేజీ రోజుల్లో చదివాను దువ్వూరి రామిరెడ్డి గారి 'పానశాల'. ఆయన మృత్యువు గురించి అంటారు: ''అయయో మూలధనమ్ము హస్తగళితమ్మౌచుండె నానాటికిన్‌, వ్యయమై పోయిరి మానవుల్‌ మరణశయ్యాసుప్తులై...''. అయ్యో, చేతిలో ఉన్న మూలధనం ప్రతీదినం జారిపోతోంది. మానవులు మృత్యువుని చేరి ఖర్చయిపోతున్నారు -అని.
పూర్తిగా చదవండి

Monday, February 18, 2013

మరో కుంభకోణం

మూలిగే నక్కమీద మరో తాటిపండు ఈ కొత్త కుంభకోణం. ఈ శతాబ్దానికి అటు 13 సంవత్సరాలకు, ఇటు 13 సంవత్సరాలకు ఈ దేశంలో రెండు పెద్ద కుంభకోణాలు జరిగాయి. రెండూ కాంగ్రెస్‌ ప్రభుత్వ హయాంలోనే జరిగాయి. రెండూ రక్షణ శాఖకు సంబంధించినవే. రెండూ అప్పటి రక్షణ మంత్రులూ, అప్పటి ఆయా సైన్యాధిపతులతో ముడిపడినవే.
పూర్తిగా చదవండి

Sunday, February 10, 2013

బట్టల్లేని సమస్యలు

చాలా సంవత్సరాల కిందట మా ఆవిడా మా అబ్బాయి వత్తిడి చేయగా చేయగా మాల్‌ దీవులకు వెళ్లాం. బియాదూ అనే చిన్న ద్వీపంలో ఒక భారతీయ సంస్థ (తాజ్‌ గ్రూపు అనుకుంటాను) ఒక రిసార్ట్‌ని నిర్వహిస్తోంది. ఆ ద్వీపం కొన్ని ఎకరాల విస్తీర్ణం. ద్వీపం అంతా రిసార్టే. మాలే విమానాశ్రయం నుంచి చిన్న లాంచీలో గంటన్నర ప్రయాణం
పూర్తిగా చదవండి 

Monday, February 4, 2013

విశ్వరూపం

   విశ్వరూపం సమస్య నిజంగా ''విశ్వరూపం'' సినిమాది కాదు. ప్రాంతీయ, మత ఛాందసుల అభిప్రాయాలను నెత్తికెత్తుకోవడం ద్వారా వోట్లకు కక్కుర్తిపడే రాజకీయ వర్గాల ప్రలోభపు విశ్వరూపమది.
ప్రతి వ్యక్తిలోనూ ఈ ప్రలోభం ఉంటుంది. మా వాళ్లని పొగిడితే నాకు ఆనందం. నన్ను తిడితే కోపం. తన ప్రాంతం, తన భాష, తన మతం, తనవాడు -యిలాగ. అయితే వ్యక్తి ప్రాతినిధ్యం వ్యవస్థ స్థాయికి పెరిగే కొద్దీ వ్యక్తి ప్రయోజనం మరుగున పడి -సామాజిక ప్రయోజనంపై దృష్టి మరలుతుంది.
పూర్తిగా చదవండి 

తనలో తాను

 ఒక విచిత్రమైన, కాని ఆలోచింపజేసిన, ఆలోచించాల్సిన అరుదైన సందర్భం. దక్షిణామ్నాయ శృంగేరీ శ్రీ శారదా పీఠాధీశ్వరులు జగద్గురు శంకరాచార్య శ్రీశ్రీశ్రీ భారతీ తీర్థ మహాస్వామి విశాఖపట్నం వేంచేశారు. భీమునిపట్నంలో సద్గురు శివానందమూర్తివారి ఆశ్రమానికి -వారి దర్శనార్థం వెళ్లాను. శివానందమూర్తిగారు నన్ను అందరిలోనూ పిలిపించారు. స్వామివారికి స్వయంగా పరిచయం చేశారు. స్వామివారు ముందుకు వంగి ఆసక్తిగా వింటున్నారు. నన్ను ఏమని పరిచయం చేస్తారు? ప్రముఖ రచయితననా? సినీనటుడిననా? రేడియో డైరెక్టరుగా రిటైరయాననా? టీవీల్లో కార్యక్రమాలు నిర్వహిస్తాననా? మంచి వక్తననా? వీటిలో ఏదయినా లేదా అన్నీ చెప్పవచ్చు. కాని రెండే మాటలు చెప్పారు -సద్గురువులు. అవి ఇవి: ''ఈయన గొల్లపూడి మారుతీరావు. మంచి సంస్కారం వుంది'' అంతే! ఈ విశేషణాలలో ఏవో చెప్తారని ఊహించిన నేను ఈ పరిచయానికి ఆశ్చర్యపోయాను. ఆలోచించగా -కనువిప్పూ అయింది.
పూర్తిగా చదవండి 

Monday, January 21, 2013

రైలు ప్రయాణం

మనం చాలాసార్లు రైలు ప్రయాణం చేసి ఉంటాం. చేస్తూనే ఉంటాం. మన కళ్ళ ముందునుంచి స్టేషన్లు వెనక్కు వెళ్ళిపోతూంటాయి. అనకాపల్లి దాటాక ఎలమంచిలి వస్తుంది, తరువాత తుని. తరువాత అన్నవరం వస్తుంది. మరేదో మరేదో. దాటిపోయే స్టేషన్లు మన గమనానికి గుర్తు. కానీ ప్రయాణమంతా మనతో వచ్చే కొన్ని దృశ్యాలుంటాయి. పచ్చని పొలాలూ, అక్కడక్కడ చెరువులూ, కాలవలూ, ఎగిరే పక్షులూ, మీద నీలపుటాకాశం - ఇలాగ. ప్రయాణంలో స్టేషన్ మజిలీ. మనతో కదిలే దృశ్యం ప్రయాణాన్ని అలంకరిస్తుంది - మనకి తెలియకుండానే. చాలామందికి స్టేషన్లు గుర్తుండవు. కానీ అందరికీ ప్రయాణం ఇచ్చిన అనుభూతి గుర్తుంటుంది - తప్పనిసరిగా. ప్రయాణానికి అనుభూతే ప్రాణం. గమ్యం లక్ష్యం.
పూర్తిగా చదవండి

Monday, January 14, 2013

బురదకొలనులో ఒంటరి మొగ్గ

సినీమా పాఠాలు చెప్పకూడదు. ఆ పని సినీమాది కాదు.
సినీమా చంకలు గుద్దే వెర్రి వేషాలు వెయ్యకూడదు. ఆ పనీ సినీమాది కాదు.
సినీమా విస్కీకాదు. తులసి తీర్ధం కాదు. మార్ఫియా కాదు పాలగ్లాసూ కాదు. కాని ప్రాచుర్యం దృష్ట్యా, అప్పీలు దృష్ట్యా సినీమాకి ఓ బాధ్యత ఉంది. ఇదీ న్యాయంగా ఉండనక్కరలేదు. కానీ ఉండక తప్పని పరిస్థితి - కేవలం దాని ప్రాచుర్యం కారణంగా.
పూర్తిగా చదవండి 

Monday, January 7, 2013

మేలుకొలుపు

అక్బరుద్దీన్‌ ఒవైసీకి నేను మనసారా కృతజ్ఞతలు చెప్పుకుంటున్నాను. శరీరంలో స్థిరపడి దానిని నయం చెయ్యాలని కూడా గ్రహించని, చెయ్యనక్కరలేదని భావించిన అలసత్వానికి గుర్తుగా వికటించి బయటపడిన కేన్సర్‌ అక్బరుద్దీన్‌ ఒవైసీ. ఇప్పుడు బయటపడినా చికిత్సకి లొంగని చావుకి గుర్తు ఈ 'కేన్సర్‌'. అయితే అంత దయనీయమైన దశలో ఉన్నదా హిందూదేశం? హిందూమతం?
పూర్తిగా చదవండి

Thursday, January 3, 2013

తెలుగు తెగుళ్ళు

అమెరికా అధ్యక్షుడిగా ఒబామా ఎన్నికయినప్పుడు - ప్రపంచమంతా సంబరపడింది తమకేదో మేలు జరిగినట్టు. ఆయన ప్రసంగాన్ని - తమ నాయకుడే చెపుతున్నంతగా విని పొంగిపోయింది. అదొక వెల్లువ. రెండోసారి ఆయన ఎన్నికయినప్పుడు ఆయన చికాగోలో ప్రసంగించారు. కానీ ఆయన ప్రత్యర్ధి మిట్ రామ్నీ చెప్పిన నాలుగు మాటలూ నన్ను పులికింపజేశాయి ఆ వాక్యాలు. ఇంగ్లీషులో కవిత్వమంత పదునైనవి. తప్పనిసరిగా - తెలుగులో రాస్తున్నాను.
పూర్తిగా చదవండి

Wednesday, January 2, 2013

SILENT ANGST


Silence has a deafening voice. Its articulation is beyond grammer. A word qualifies a thought, while silence charges it with feeling-which is unfathomable depending on the gravity of the situation. Silence is a naked allowance to one’s depth of agony or ecstasy as the case may be, while anger is its weak manifestation. Word conditions the meaning and gives a limitation to it. It is what it meant and nothing more. Silence opens a window with the skies at the outer periphery and it communicates directly  to the onlookers’ mind.
            You love a dog, a  cat or a parrot because you qualify its silence with your thoughts. They express what you intend them to. Their correspondence is as deep as your communication and as warm as you choose to. Silence, in short is a weapon, a lethal instrument and a volcano because it is a universal language.
            While the world was watching with  bated breath, with prayer on its lips, seething anger in its heart for that braveheart to survive in the medical ward of Singapore’s Hospital, the mutilated soul and the withered body of the unfortunate girl  relented and the expected denouement followed. Death caved in.
The saga of the shortened life of this girl is a clinical judgement on the sad apathy of the system and the mindless patriarchy and male-chauvinism of this society. In her death this faceless girl decreed the society to hang its face in shame and that has become the symbol of its malaise. Death is the ultimate price she paid. But suffering is power. Who else can say this any better than Jesus Christ? Suffering is silence’s other bank. For thirteen long ages- the suffering of that unfortunate girl- charged millions all over the country- each day, each hour, each minute and kindled a flame of sorrow and anger.
            On 29th Dec, when people heard that her lithe body could not take it anymore and succumbed to it-   the streets of every conceivable town and village were filled-not with bullets, not with slogans, not with cries- but with tears and millions of candles. The collective angst of humanity has its own language and has its own power. The country empathized with one another. It was a silent out-pouring. An emotional anti-climax. A crescendo. A silent roar. A seething moan. A searing anguish.
People wailed saying enough is enough. Platitudes had their say and have become sick innuendoes with political class looking the other way. Jantar Mantar was lit with tears and candles by tearful millions. Jaya Bachchan wept. The Gnanapeeth Award winner and a writer Prof U.R.Anantha Murthy moaned saying that there is something wrong in our minds.
Watching these young girls with drawn faces one cannot help remembering the famous epithet of Mahatma Gandhi, when he sowed the first seeds of civil disobedience saying “When the establishment reacts to our peaceful protest, they may take our bodies but not our obedience’’. Several editorials and several demonstrators wailed vouching that they will not allow her death to go in vain. That faceless girl is the stern ultimatum to the crippled will of the ruling class and the people want to resurrect the girl’s will to demand  a safe tomorrow for every girl. Is this not a warning signal and a message that it is time to have one-third of our elected representatives are women and not rapists or criminals as is the case now?
Our leaders have specialized in knee-jerk reactions and tongue-in-cheek statements and our home minister is more conscious of the limitations of the protocol when he said that 100 tribals killed in an encounter doesn’t warrant a people’s representative to interact with them directly. A glorious legacy of the colonial mindset. We have Mahatmas who rehabilitated the killers into a secular mould and kept their hearts in place, rather than their chairs in the South Block. Shame on these leaders.
Every second minute a girl is raped in this country. A police constable, a politician, an officer, a boss, a leader, a father molests a girl each time. It is a sickening monotony.  Lack of political will and lack of motivation to implement the existing laws result in the cold blooded and unabashed tyranny of these savages day in and day out.
Young students walked silently from Jawaharlal Nehru University to the bus stand where the deceased girl alighted the bus- silently and with black ribbons tied to their mouths. They courted silence- a powerful negotiator to do the job. Hundreds of them paraded at India gate, at Hyderabad, Chennai, Ahmadabad, Trivandrum- you name it. They are fighting a mindset creating  a memorial to the hitherto unknown girl, a tired generation warning the system saying enough is enough.
            Silence is the highest combustible material, indicating  that the nation’s conscience is badly shaken by this mindless tragedy- a message demanding a better and safer world to live in. One placard held by a girl who  resembles my grand daughter at the India gate that shook me among hundred others beseeched: “Don’t teach me what I should wear. Teach your son not to rape me”. I wept.